Prolog

Na samym wstępie pragnę wyjaśnić, że prolog zbytnio się nie zmienił, jednak zmieniła się jego koncepcja. Główna bohaterka jest już w nim starsza (17 lat), niż będzie w dalszej części opowiadania. Mam nadzieję, że nie pogubicie się przez te moje chore zabiegi.

       Wiatr delikatnie rozwiewał moje długie, czarne włosy powodując gęsią skórkę na ciele. Chociaż ogarnął mnie chłód jesiennego wieczoru, wcale nie chciałam znaleźć się w domu. Wręcz przeciwnie – pomimo zimna pragnęłam zostać w miejscu, w którym się znajdowałam. Wszystko, co dawało mi nadzieję, znajdowało się przede mną.

       Przybliżyłam się do małego, skromnego nagrobka. Uważnie przyjrzałam się wyrytych na nim słowom, po czym myśli zaatakowały mnie niczym chmara pszczół. Większość z nich bez problemu zatopiło w moim ciele swoje żądła, zmuszając mnie do ciągłego zadawania sobie tych samych pytań.

       Kim byłeś, tato?

       Dlaczego odszedłeś?

       Przeszywająco zimne ostrze przeszłości potrafiło ugodzić każdego, nawet najbardziej odważnego wojownika. Pomimo to, za każdym razem karciłam sama siebie, gdy zdarzało mi się dać ponieść emocjom. Bądź co bądź, zawsze chciałam być taka jak on – odważna, skłonna do poświęceń, a także potrafiąca oddać własne życie za bliskich.

       Bijąc się z własnymi przemyśleniami, ukradkiem rozejrzałam się po otoczeniu. Słońce powoli zaczęło chylić się ku zachodowi, a ptaki wyjątkowo ucichły. Wszystko tak jakby zamarło na ten jeden moment, chociaż w mojej głowie toczyła się walka.

       Chciałabym cię poznać, tato.

       Liście powoli opadały z drzew, upiększając swoimi różnorodnymi barwami ziemię. Każdy, nawet najmniejszy, znał swoje miejsce, chociaż nie wiedział, skąd pochodzi. Zdarzało się, że upadał nie pod tym drzewem, pod którym powinien, jednak pomimo to, potrafił żyć bez strachu. Często zastanawiałam się, czy ja także tak potrafię. Generalnie moje życie było zbiorowiskiem obaw, a także oczekiwań, którym nie zawsze byłam skłonna podołać. Ochraniać bliskich i stać się silną – słowa, które w mojej głowie występowały niczym pointa, jednak nie zawsze były odwzorowaniem moich działań. W końcu byłam tylko człowiekiem, który na każdym kroku borykał się z tęsknotą swojego serca.

       Ponownie zerknęłam na ogromne, pomarańczowe słońce, po czym zdałam sobie sprawę, że pora wracać do domu. Wiedziałam, że w jego progach czeka na mnie kochająca osoba – mama. Była dla mnie podporą w każdym momencie, dlatego nierzadko zwracałam się do niej o pomoc.

       Przykucnęłam przy pomniku i zapaliłam dużą, woskową świeczkę. Jej płomień wzbił się w górę, zostawiając niewidzialną poświatę w powietrzu. Wolno podeszłam do marmurowego nagrobka, po czym położyłam znicz, który ożywił wspomnienia o ojcu.

Ostatni raz tamtego dnia zerknęłam na wyryty napis. Przeczytałam go kolejny raz i wstałam z wcześniej zajmowanego miejsca. Miałam już skierować się w stronę wioski, jednak moje nogi odmówiły posłuszeństwa, a wzrok ciągle utkwiony był w napis.

       Nawet nie zauważyłam kiedy, a po moim policzku zaczęły spływać łzy. Szybkim ruchem przetarłam oczy rękawem, jednak ciecz nadal płynęła. Z upływem czasu było jej coraz więcej, chociaż za wszelką cenę starałam się ją powstrzymać. Nie mogłam ukazywać swoich słabości. Musiałam brnąć przed siebie, nie rozpamiętując tego, co wydarzyło się wcześniej. Musiałam żyć teraźniejszością.

       Chwilę później poczułam ciepło czyjegoś dotyku. Był na tyle kojący, że dzięki niemu udało mi się okiełznać swoje myśli i zacząć wracać do poprzedniego stanu. Pewna dłoń spoczywająca na moim barku powoli zaczęła tracić swoją siłę, gdy tylko dopuściłam do podświadomości, że za mną stoi on i widzi mnie w tym stanie. Jego dotyk stał się dziwnie obciążający, a łzy znowu zaczęły napływać do oczu.

       Dlaczego cię tu nie ma, tato? - zapytałam samą siebie, po czym szeroko rozszerzyłam swoje źrenice, uparcie wpatrując się w jasno-szary pomnik. Dlaczego tak szybko odszedłeś...

       Kiedy poczułam jak ręka mojego sensei'a powoli obejmuję mnie w tali, zaczęłam czuć wewnętrzną obawę. Nie mogłam, a raczej nie potrafiłam przyznać się do swoich słabości, które i tak były mu oczywiste. Nauczyciel przybliżył mnie do siebie, pozwalając mi wtulić się w jego silne ramiona.

       - Shinobi powinien ukrywać swoje uczucia niezależnie od sytuacji, w której się znalazł. Powinien także być gotów ukryć swoje łzy, choćby nie wiadomo co się działo – wyszeptałam, mocno zaciskając powieki.
       - Nie wszystko jest możliwe, Kasumi – odparł sensei, po czym pogładził mnie po głowie.
       - Ja... Wiem – wyjąkałam, czując napływ łez. Poczułam jego dłoń, która delikatnie pogładziła mnie po głowie, dając do zrozumienia, że nie jestem sama. Dzięki tak prostemu gestowi wiedziałam, że mogę na niego liczyć, a także na pozostałych mieszkańców wioski.       Nauczyciel mocno przytulił mnie do siebie, a jego głos rozniósł się po pustej polanie.
       - Asuma Sarutobi – przeczytał, a moje serce zaczęło bić szybciej. Znowu pojawiły się pytania, na które tak strasznie chciałam znać odpowiedź. Dlaczego mnie zostawiłeś? Chciałam go o to zapytać, jednak wiedziałam, że tak nie było. On postarał się, abym w życiu nie była sama, dając mi możliwość dzielenia swojego czasu z wspaniałymi ludźmi. Jestem pewna, że maczał w tym swoje palce.

*****

I oto tak prezentuje się prolog. Szczerze powiedziawszy, wydaję mi się, że nie jesto ona jakoś specjalnie lepszy ^^. Ale tak na dobrą sprawę to nie wiem, jak zmienić tą swoją chorą tendencje do takiego pisania -,-. Czekam na Wasze opinie. Kolejny rozdział powinien pojawić się na dniach, ponieważ fakt faktem, prolog nie jest dla Was niczym nowym. 
W ten sposób zaczynam historię o córce Asumy...  W tej wersji dałam jej na imię Kasumi, pasuje? ;> Ossu!